Η αυτοοργάνωση αποτελεί βασικό στοιχείο αντίστασης στον καπιταλισμό και στον κρατισμό. Δεν πρόκειται για πανάκεια, δεν είναι μια μαγική συνταγή που λύνει κάθε πρόβλημα του κινήματος, είναι ένας δρόμος που επιλέγουν όσοι πιστεύουν στη δύναμη της κοινωνίας να απελευθερωθεί από μόνη της και όχι από κάποια φωτισμένη πρωτοπορία. Παρόλα αυτά, η λέξη αυτοοργάνωση συχνά συναντάται σε διακηρύξεις κομμάτων, επιχειρήσεων ή ακροδεξιών παρατάξεων. Είναι μια τάση της μεταμοντέρνας εποχής να οικειοποιείται όλους τους προοδευτικούς όρους όπως «επανάσταση, εξέγερση, αντίσταση, αναρχία, αυτονομία, κατάληψη». Ταυτόχρονα αποτελεί και ένα σαφές δείγμα της μέγιστης παρακμής και σαπίλας του συστήματος, αφού μην μπορώντας πια να διαμορφώσει ιδεολογία προσπαθεί να οικειοποιηθεί ο,τι καινούργιο παράγει γενικότερα η κοινωνική ή ειδικότερα η επαναστατική πρακτική και να το μετατρέψει σε εμπόρευμα ή θέαμα. Η προσπάθεια οικειοποίησης της αυτοοργάνωσης δεν έχει αποδώσει ακόμα στο σύστημα τους καρπούς που αναμένει. Αλλά ο κίνδυνος δεν είναι μικρός, γι’αυτό να γίνει ξεκάθαρο πως η αυτοοργάνωση, προϋποθέτει την ισοτιμία και την οριζόντια αντιιεραρχική δομή, οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον συγκεντρωτισμό και τις εξουσιαστικές σχέσεις κομμάτων, επιχειρήσεων και βέβαια των φασιστικών ομάδων. Δίνει έμφαση στις ικανότητες του καθενός, ο οποίος αλληλεπιδρά με τους υπολοίπους και πορεύονται μαζί μέσω συλλογικών διαδικασιών και συνελεύσεων στην κατεύθυνση της υλοποίησης του οράματός τους. Το ατομικό και το συλλογικό συμβαδίζουν, καθένας βιώνει τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους, όχι ως μια ατομικότητα αποκλεισμένη στο δικό της μικρόκοσμο. Έτσι, μέσα από την πρακτική των αυτοοργανωμένων χώρων καταρρίπτονται οι θεωρίες περί ανταγωνισμού ως κινητήριας δύναμης της προόδου και νομοτελειακής επιβίωσης του δυνατότερου, που κυριαρχούν στον καπιταλισμό, προς όφελος της αλληλοβοήθειας ως πιο επιτυχημένης μεθόδου επιβίωσης στη φύση και στους ανθρώπους.Ο ρόλος της συνέλευσης σε έναν αυτοοργανωμένο χώρο είναι κομβικός, γιατί εκεί παίρνονται οι αποφάσεις λειτουργίας αλλά και κατεύθυνσής του. Εκφράζονται οι ανάγκες των ανθρώπων που την απαρτίζουν και λύνονται προβλήματα, αποδεικνύοντας πόσο ξένο προς εμάς είναι το κράτος, αφού μπορούμε να λειτουργήσουμε και χωρίς αυτό. Ότι δεν χρειάζεται, όπως και οι υπηρεσίες του, είτε είναι υποτίθεται κοινωφελείς, είτε είναι απροκάλυπτα κατασταλτικές, όπως ο στρατός και η αστυνομία. Εδώ βρίσκεται μια από τις πιο σπουδαίες συνεισφορές των αυτοοργανωμένων χώρων. Το ότι δείχνουν πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή σε σχέση με αυτό που βιώνει η πλειονότητα. Και αυτό αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους λόγους για να συγκεντρώσουν την εχθρότητα του κράτους.
Στην αυτοοργάνωση δεν υπάρχουν εκ των προτέρων συνταγές και λύσεις. Η διαρκής αναζήτηση δρόμων και εμπειριών μέσα από τις επιθυμίες και τη δράση των συμμετεχόντων καθώς και η ρήξη με το καταπιεστικό περιβάλλον του μορφώματος που έχει τα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού και του κράτος του, που προάγει την εμπορευματοποίηση, χρησιμοποιώντας το θέαμα, την καταστολή, τις πελατειακές σχέσεις, την κατανάλωση. Ότι όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται και αν δε συμφωνείς σκάσε και κολύμπα. Και επειδή ένας αυτοοργανωμένος χώρος δε ζει στην ιδανική του κομμούνα, αλλά έχει, δυστυχώς, γύρω του το προαναφερθέν μόρφωμα βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπος με κοινωνικά ζητήματα (όπως εξουσιαστικές, καταναλωτικές τάσεις, ατομικισμό που φθάνει σε ορισμένες περιπτώσεις στα όρια του κωλοπαιδαρισμού) που είτε αναπαράγονται μέσα στο χώρο είτε έρχονται ως εξωγενείς επιδράσεις. Οπότε η πάλη είναι συνεχής και ο επαναπροσδιορισμός αναπόσπαστο μέρος της εμπειρίας της αυτοοργάνωσης.
Οι απελευθερωτικές, αυτοοργανωμένες πρακτικές, είτε υιοθετούνται από ομάδες, είτε βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε επίπεδο κινήσεων γειτονιάς ή ξεδιπλώνονται στο πλαίσιο των κοινωνικών αγώνων πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται. Ακόμα περισσότερο να στέκονται αλληλέγγυες σε περίπτωση επιθέσεων του κράτους που ακριβώς γι΄αυτό θέλει να τις διαλύσει: είναι όχι μόνο ανταγωνιστικές προς αυτό, αλλά ριζώνουν αντιστάσεις και αφήνουν παρακαταθήκες, γράφοντας τη δική τους ιστορία.
Το κάλεσμα για την εκδήλωση έγινε με αφορμή τις αυξανόμενες επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Θεωρήσαμε ότι παρά την οργή μας και τις κινήσεις συμπαράστασης είναι μια ευκαιρία να έρθουν κοντά όσο το δυνατό περισσότεροι αυτοοργανωμένοι χώροι και αλληλέγγυοι, καταρχήν για να γνωριζόμαστε και κατά δεύτερον για τον συντονισμό στο επίπεδο κοινών πρωτοβουλιών. Μέσα σε ένα χρόνο Μέσα σε ένα χρόνο η Βίλα Αμαλίας, η Λέλας Καραγιάννη, η κατάληψη Πραποπούλου, ο Αγρός στο Πάρκο Τρίτση, ο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη, η Buenaventura στη Θεσσαλονίκη, η κατάληψη Ρόζα Νέρα και το Στέκι Μεταναστών στα Χανιά έχουν δεχτεί εμπρηστικές ή/και φασιστικές επιθέσεις. Η κατάληψη Παπαδοπέτρου στα Χανιά αστυνομική έφοδο και η κατάληψη Ελαία στην Κέρκυρα μια ανεπιτυχή επίθεση της αστυνομίας για εκκένωση του κτηρίου. Το Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια δέχτηκε χειροβομβίδα. Το Ρεσάλτο στο Κερατσίνι έζησε μία χολιγουντιανού τύπου αστυνομική εισβολή, σύλληψη 22 ατόμων και άλλων 42 από το κατειλημμένο δημαρχείο Κερατσινίου και ασύλληπτα μεγάλο χρηματικό ποσό ως εγγύηση . Την επομένη ημέρα η αστυνομική επιχείρηση ήταν σχεδιασμένη για τον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο στα Γιάννενα. Οι τελευταίοι δυο τραμπουκισμοί, που συνέβησαν στις 5 και 6 Δεκεμβρίου συνοδεύτηκαν από ένα ανεπανάληπτο μαζικό παιδο-μεγαλομάζωμα από τον MC του άρτι αφιχθέντος, αλλά όχι λησμονημένου από τα παλιά, ΠΑΣΟΚ. Το πάρκο Κύπρου και Πατησίων έχει δεχθεί επιθέσεις τόσο από την αστυνομία όσο και από παρακρατικούς. Το πάρκο Ναυαρίνου τις βίαιες επισκέψεις των οργάνων τάξης για να τρομοκρατήσουν, να ξυλοφορτώσουν και να συλλάβουν κόσμο, όπως έγινε αρκετές φορές. Επίσης, δυο σπίτια, στο Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου και στην Καλοσκοπή στη Γκιώνα, ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινωνικά κινήματα και τα τοπικά ζητήματα κάηκαν ολοσχερώς και στα Πετράλωνα, άλλο σπίτι, πάλι από εμπρησμό, υπέστη σοβαρές υλικές ζημιές.
Ένα άλλο εγχείρημα στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης είναι η αντιμετώπιση της πρέζας στα Εξάρχεια που όσο περνάει ο καιρός γίνεται και χειρότερο, με πρεζάκια να επιτίθενται σε περαστικούς και το εμπόριο να είναι παντού επί 24ώρου βάσεως. Είναι τοις πάσι γνωστό, τουλάχιστον για εμάς εδώ στα Εξάρχεια που το ζούμε, ότι το κράτος πουλάει την ηρωίνη. Είναι μια από τις στρατηγικές του για να απαυδήσουν οι κάτοικοι και να πουν «φέρτε πια την αστυνομία» (η οποία φυσικά όσο είναι εδώ δεν σταμάτησε καθόλου το εμπόριο). Επιπλέον, είναι μια διαφορετική καταστολή, της αξιοπρέπειας και υγείας νέων παιδιών-χρηστών και τον χαρακτηρισμό της ανυπότακτης περιοχής των Εξαρχείων ως χώρο εμπορίου ναρκωτικών. Η τοξικοεξάρτηση, επίσης, οδηγεί και σε άλλες συμπεριφορές, όπως η ρουφιανιά, που πάλι έχουμε συναντήσει. Ενδεικτική για τις μεθοδεύσεις του κράτους είναι η δήλωση ενός τοξικοεξαρτημένου που ήρθε στο Πάρκο Ναυαρίνου ένα πρωί. Τον ρωτάει το παιδί που καθάριζε «τι θες εδώ» και του απαντάει «μας έδιωξε η αστυνομία από την πλατεία και μας είπε να πάμε στο πάρκο». Γίνονται προσπάθειες για το πρόβλημα από την ευρύτερη γειτονιά, όπως η ανοιχτή συνέλευση κάθε Παρασκευή στην πλατεία Εξαρχείων. Επίσης, έχει αναγγελθεί κάλεσμα για τις 8 Φλεβάρη στο Πολυτεχνείο από την Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων σε όλες τις συλλογικότητες της περιοχής για συντονισμένη δράση.
Βέβαια, η κατασταλτική πολιτική εναντίον των αυοοργανωμένων χώρων και πρακτικών δεν είναι αποκομμένη από το πογκρόμ εναντίον των μεταναστών που ξεκίνησε από το προηγούμενο Ιούνιο, τις μαζικές προσαγωγές και την μετατροπή της περιοχής των Εξαρχείων σε Λωρίδα της Γάζας από τη στιγμή που ανέλαβε η νέα σοσιαλιστική κυβέρνηση. Συγχρόνως, σε κάθε γειτονιά της Αθήνας έχει ενταθεί η αστυνομική παρουσία μαζί να! και αστυνομικός της γειτονιάς. Η αντίσταση και η διαφορετικότητα πρέπει να παταχθεί με κάθε τρόπο. Η συχνότητα των επιθέσεων σε αυτοοργανωμένες πρακτικές καταδεικνύει πόσο το κράτος φοβάται τη χειραφέτηση των ανθρώπων, και την οργάνωσή τους σε έναν αγώνα που στρέφεται εναντίον του. Γιατί μας βλέπει να γινόμαστε όλο και πιο πολλοί και ανησυχεί. Δε θέλει να συνεχίσει να ριζώνει η αντίληψη ότι «οι επιθυμίες μας γεννούν αποφάσεις, και οι αποφάσεις μας επιθυμίες» και ότι αυτό το πραγματώνουμε συλλογικά, χωρίς αφέντες και υπηρέτες, χωρίς «επώνυμους» και «ανώνυμους», χωρίς αυθεντίες, χωρίς εμπόρευμα και απάθεια, χωρίς διαχωρισμούς σε ντόπιους και μετανάστες. Χωρίς τελος πάντων το κράτος και τα τσιράκια του. Ενάντια στο τίποτα της εξουσίας, έχουμε να αγωνιστούμε για τα πάντα.
Η θέση μας για την αντίσταση στη στοχοποίηση των αυτοοργάνωμένων χώρων και ενεργειών είναι η συνεργασία και η αλληλεγγύη για την αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής, αλλά και η κίνηση προς τα εμπρός, όχι η εσωστρέφεια. Μπορεί κάποιες φορές ομάδες ή στέκια να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, άλλοτε φανερά, άλλοτε ανεπίσημα, σε κατ’ιδίαν συζητήσεις. Αυτό βέβαια πολλές φορές ανατρέπεται και συμβαίνει άνθρωποι που δε μιλούσαν ή είχαν μαλώσει να τα ξαναβρίσκουν και να συνεργάζονται. Το τελευταίο καταδεικνύει την αναγκαιότητα της αυτοοργάνωσης, ότι χρειάζεσαι τους ομοίους σου για να αντιμετωπίσεις τον αντίπαλο –το κράτος και το κεφάλαιο. Ίσως να είναι μέχρις ενός σημείου αναγκαία αυτά τα φαινόμενα, μέσα στο πλαίσιο της διαρκούς ιδεολογικής πάλης και του συνεχούς επαναπροσδιορισμού του αυτοοργανωμένου χώρου, όμως υπάρχουν τρεις παράμετροι που δεν πρέπει να σκιάζονται από αυτές τις διαμάχες. Το ένα είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των αυτοοργανωμένων χώρων, το άλλο η προσπάθεια της εύρεσης κοινών τόπων που μπορούν να προάγουν τη ενότητα του αντιιεραρχικού επαναστατικού χώρου και τρίτον τη διεύρυνση της κοινωνικής βάσης, στην οποία δυνητικά απευθύνονται τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.
Αναρτήσεις
